tutungaç

Islık çalmak benim en sevdiğim tutungacımdır. (Böyle giriş yapmayı hep istemişimdir, doğrusu blogun başlığını pek sevdim. Neyse devam edelim.)

Islığımla birlikte epey vakit geçirmişimdir hemen söylemeliyim. İlk nasıl ve ne zaman başladı bilmiyorum, ki bilseydim anlatırdım. Şimdi biraz hatırlıyormuş gibi yapayım.

Kesinlikle güneşli bir gündü. Gözüme güneş kaçsın istemiyordum. Canım sıkılmasın diye muhtemelen ayaklarımı sallıyordum. Sadece ayak sallamak yeterli olur muydu olmaz mıydı, bunu düşünüyordum. Dünyada bulutlar ve ağaçlardan başka ne olabilirdi diye düşündüm sonra muhtemelen. Ve aklıma tabi ki kuşlar geldi. Sonra kanatları geldi, sonra tüyleri geldi. Bir şey daha vardı ama hatırlamıyorum.

Sonra bulmuş gibi oluyorum. Kulağım pek yardımsever çünkü. Şimdi hemen cik cik diye dilimize çevirirsek fena olmaz hani. İşte bu cik cikleri istediğim her yerde kullanabiliyorum. Mesela sevgili annemiz bize kızdığı zaman kullanıyorum. Bir süre sonra annem kuş olup uçuyor aklımdan. Sonra çocukların birbirlerine ettiği küfürleri değiştiriyorum, siyasetçilerin ettiği vaatlerin yerine kullanıyorum, rtük ‘ün bip diye kestiği yerlerde geliyor aklıma. Vesaire.

İçimde bir sürü ıslık besleyip büyütüyorum.


Keşke papağanlar da benim gibi yapsa diyorum. Birgün bir papağan alıp ıslık çalmasını öğretmeyi düşünüyorum. Bunu kesinlikle yaparım, evet.

Etiketler: bizi biri tutsun, ha ha hayat, ıslık-çalmak, tutungaç

Bu yazı şu tarihte: 12 Haziran 2007 Salı şu saatte: 17:50 bir yanlışlık sonucu fırlatıldı. sen de 'tutuyorum' diyerek bir şeyler karalasan ne iyi olurdu...